της Ελένης Μάλλιου
Το Λύκειο Βέλου την Παρασκευή 6 Μαρτίου είχε τη χαρά και τη μεγάλη τιμή να υποδεχθεί τη συγγραφέα-μεταφράστρια Βάσια Τζανακάρη. Στη συνάντηση συμμετείχαν οι μαθήτριες του σχολείου που ασχολούνται με τη συγγραφή στο πλαίσιο του προγράμματος «Λογοτεχνικές Δημιουργίες» και άλλες που έχουν ιδιαίτερη σχέση με τη λογοτεχνία. Την εκδήλωση οργάνωσε η φιλόλογος Δέσποινα Χαλβατζή σε συνεργασία με τις κυρίες Γιούλα Γαμβρούλη και Μαρία Νάκου. Η συγγραφέας παρουσίασε με συντομία τη μέχρι τώρα πορεία της και απάντησε με προθυμία στις ερωτήσεις των μαθητριών.
Η Βάσια Τζανακάρη κατάγεται από τις Σέρρες, σπούδασε Αγγλική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και ασχολείται με τη μετάφραση για βιοπορισμό, όπως δηλώνει και η ίδια. Το 2006 μετακόμισε στην Αθήνα, καθώς πίστευε ότι εκεί θα έβρισκε τα ερεθίσματα που χρειαζόταν για να ασχοληθεί επαγγελματικά με τη συγγραφή. Ωστόσο, είχε κάνει τις πρώτες της απόπειρες ξεκίνησαν ήδη από τα 10 της χρόνια με το προσωπικό της ημερολόγιο, ενώ στη συνέχεια, όπως η ίδια μας εκμυστηρεύτηκε, ξεκίνησε να γράφει στα αγγλικά στα χρόνια του Γυμνασίου, ενώ στο Λύκειο ασχολήθηκε κυρίως με την ποίηση. Πάντως, δεν προτιμά την ποίηση. Προτιμά να γράφει μυθιστορήματα και ακόμα περισσότερο διηγήματα, αφού τα μυθιστορήματα έχουν δυσκολία στην πύκνωση και στην πρακτική, απαιτούν συνέπεια και επιμονή.
Μέσα από τις απάντήσεις της, καταλάβαμε πολλά για την προσωπικότητα και το συγγραφικό της έργο. Μας είπε ότι πηγές έμπνευσής της είναι τα πάντα! Από ένα τραγούδι μέχρι κάτι που θα δει στο δρόμο. Η χρήση αντιποιητικών λέξεων στα διηγήματά της είναι εσκεμμένη και είναι τρόπος έκφρασης. Την άποψή της αυτή την υποστήριξε με τη φράση «η λογοτεχνία είναι πραγματική ζωή», θέλοντας να τονίσει ότι όπως στην καθημερινότητα δεν προσέχουμε το λεξιλόγιό μας να είναι ποιητικό έτσι και στο γράψιμό της, που το θεωρεί κομμάτι της ζωής, δεν θέλει να εντυπωσιάσει, αλλά αντίθετα να γίνει προσιτή.
Όταν ρωτήθηκε ποιο είναι το αγαπημένο της διήγημα, δυσκολεύτηκε να ξεχωρίσει κάποιο και απλώς ανέφερε πως προτιμά τα «σκοτεινά» διηγήματα. Στην ερώτηση σχετικά με τα κριτήρια με τα οποία επέλεξε τη σειρά των διηγημάτων στο βιβλίο της «Η Καρέκλα του κυρίου Έκτορα» απάντησε πως αρχικά έριξε μια ματιά στο ίντερνετ για να πάρει ιδέες, ωστόσο η ίδια παραδέχτηκε ότι θέλησε να κάνει εναλλαγή αισιόδοξων και απαισιόδοξων αφηγητών.
Σχετικά με το θέμα της αμφισβήτησης που μπορεί να δεχτεί ένας συγγραφέας, άποψή της είναι πως πρέπει να είναι κανείς και λίγο «χοντρόπετσος» για να αντεπεξέλθει. Ο περίγυρος έχει μεγάλη σημασία για την εξέλιξη του συγγραφέα, όμως δεν πρέπει να επηρεάζεται και θα πρέπει να στέκεται στα πόδια του.
Η Βάσια Τζανακάρη δεν κάνει τέχνη για την τέχνη. Είναι μία ανυπόμονη, όπως μας είπε, συγγραφέας, μελαγχολική και απαισιόδοξη. Βλέπει ρεαλιστικά τα πράγματα και πάντα εξετάζει την άσχημη πλευρά τους. Αυτό που με εντυπωσίασε ιδιαίτερα ήταν το γεγονός ότι είχε φέρει μαζί της το βιβλίο που την επηρέασε πιο πολύ στο ύφος της, «Το μπαρ κάτω από τη θάλασσα» του Στέφανο Μπένι.
Επέλεξε, λοιπόν, να ασχοληθεί με τη μετάφραση για να έχει δουλειά, διότι οι οικονομικές απολαβές από το συγγραφικό έργο δεν αρκούν για βιοπορισμό. Όπως η ίδια πιστεύει, «όταν γράφεις για να βγάλεις χρήματα, το αποτέλεσμα δεν είναι τόσο αξιόλογο όσο όταν γράφεις επειδή το θέλεις».
Αυτή η επίσκεψη είχε να μας προσφέρει πάρα πολλά, κυρίως στα παιδιά που ασχολούνται με τη λογοτεχνική δημιουργία. Ήταν μία σημαντική στιγμή για το σχολείο μας και μεγάλη τιμή για εμάς που συμμετείχαμε σε αυτή την εκδήλωση και απολαύσαμε δύο ώρες με τη Βάσια Τζανακάρη. Την ευχαριστούμε που δέχτηκε την πρόσκλησή μας και της ευχόμαστε καλή συνέχεια στα λογοτεχνικά της ταξίδια.
Η Βάσια Τζανακάρη κατάγεται από τις Σέρρες, σπούδασε Αγγλική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και ασχολείται με τη μετάφραση για βιοπορισμό, όπως δηλώνει και η ίδια. Το 2006 μετακόμισε στην Αθήνα, καθώς πίστευε ότι εκεί θα έβρισκε τα ερεθίσματα που χρειαζόταν για να ασχοληθεί επαγγελματικά με τη συγγραφή. Ωστόσο, είχε κάνει τις πρώτες της απόπειρες ξεκίνησαν ήδη από τα 10 της χρόνια με το προσωπικό της ημερολόγιο, ενώ στη συνέχεια, όπως η ίδια μας εκμυστηρεύτηκε, ξεκίνησε να γράφει στα αγγλικά στα χρόνια του Γυμνασίου, ενώ στο Λύκειο ασχολήθηκε κυρίως με την ποίηση. Πάντως, δεν προτιμά την ποίηση. Προτιμά να γράφει μυθιστορήματα και ακόμα περισσότερο διηγήματα, αφού τα μυθιστορήματα έχουν δυσκολία στην πύκνωση και στην πρακτική, απαιτούν συνέπεια και επιμονή.
Μέσα από τις απάντήσεις της, καταλάβαμε πολλά για την προσωπικότητα και το συγγραφικό της έργο. Μας είπε ότι πηγές έμπνευσής της είναι τα πάντα! Από ένα τραγούδι μέχρι κάτι που θα δει στο δρόμο. Η χρήση αντιποιητικών λέξεων στα διηγήματά της είναι εσκεμμένη και είναι τρόπος έκφρασης. Την άποψή της αυτή την υποστήριξε με τη φράση «η λογοτεχνία είναι πραγματική ζωή», θέλοντας να τονίσει ότι όπως στην καθημερινότητα δεν προσέχουμε το λεξιλόγιό μας να είναι ποιητικό έτσι και στο γράψιμό της, που το θεωρεί κομμάτι της ζωής, δεν θέλει να εντυπωσιάσει, αλλά αντίθετα να γίνει προσιτή.
Όταν ρωτήθηκε ποιο είναι το αγαπημένο της διήγημα, δυσκολεύτηκε να ξεχωρίσει κάποιο και απλώς ανέφερε πως προτιμά τα «σκοτεινά» διηγήματα. Στην ερώτηση σχετικά με τα κριτήρια με τα οποία επέλεξε τη σειρά των διηγημάτων στο βιβλίο της «Η Καρέκλα του κυρίου Έκτορα» απάντησε πως αρχικά έριξε μια ματιά στο ίντερνετ για να πάρει ιδέες, ωστόσο η ίδια παραδέχτηκε ότι θέλησε να κάνει εναλλαγή αισιόδοξων και απαισιόδοξων αφηγητών.
Σχετικά με το θέμα της αμφισβήτησης που μπορεί να δεχτεί ένας συγγραφέας, άποψή της είναι πως πρέπει να είναι κανείς και λίγο «χοντρόπετσος» για να αντεπεξέλθει. Ο περίγυρος έχει μεγάλη σημασία για την εξέλιξη του συγγραφέα, όμως δεν πρέπει να επηρεάζεται και θα πρέπει να στέκεται στα πόδια του.
Η Βάσια Τζανακάρη δεν κάνει τέχνη για την τέχνη. Είναι μία ανυπόμονη, όπως μας είπε, συγγραφέας, μελαγχολική και απαισιόδοξη. Βλέπει ρεαλιστικά τα πράγματα και πάντα εξετάζει την άσχημη πλευρά τους. Αυτό που με εντυπωσίασε ιδιαίτερα ήταν το γεγονός ότι είχε φέρει μαζί της το βιβλίο που την επηρέασε πιο πολύ στο ύφος της, «Το μπαρ κάτω από τη θάλασσα» του Στέφανο Μπένι.
Επέλεξε, λοιπόν, να ασχοληθεί με τη μετάφραση για να έχει δουλειά, διότι οι οικονομικές απολαβές από το συγγραφικό έργο δεν αρκούν για βιοπορισμό. Όπως η ίδια πιστεύει, «όταν γράφεις για να βγάλεις χρήματα, το αποτέλεσμα δεν είναι τόσο αξιόλογο όσο όταν γράφεις επειδή το θέλεις».
Αυτή η επίσκεψη είχε να μας προσφέρει πάρα πολλά, κυρίως στα παιδιά που ασχολούνται με τη λογοτεχνική δημιουργία. Ήταν μία σημαντική στιγμή για το σχολείο μας και μεγάλη τιμή για εμάς που συμμετείχαμε σε αυτή την εκδήλωση και απολαύσαμε δύο ώρες με τη Βάσια Τζανακάρη. Την ευχαριστούμε που δέχτηκε την πρόσκλησή μας και της ευχόμαστε καλή συνέχεια στα λογοτεχνικά της ταξίδια.
