Τετάρτη 5 Μαρτίου 2014

ΕΦΗΒΕΙΑ


    

 Εφηβεία είναι μια λέξη. Μια απλή λέξη. Κι όμως, όσο απλή είναι να την προφέρεις, είναι τόσο δύσκολο να την ζεις. Στο λεξικό η λέξη «εφηβεία» αποδίδεται ως η ηλικία ανάμεσα στην παιδική και τη νεανική. Επιστημονικά είναι η περίοδος κατά την οποία το σώμα μας υφίσταται κάποιες αλλαγές, είτε αυτές είναι προς το ύψος είτε προς το φάρδος. Βέβαια οι αλλαγές δεν είναι μόνο εμφανισιακές αλλά και νοητικές. Αρχίζουμε να σκεφτόμαστε ωριμότερα, αν και αυτό συχνά αργεί να συμβεί στους περισσότερους από εμάς. Τέλος, εφηβεία είναι η χρονική περίοδος που συμβαίνουν τα παραπάνω αλλά και κάτι τελευταίο και πιο σημαντικό. Η εφηβεία ξεκινάει τη στιγμή που ο οργανισμός μας είναι  έτοιμος να φέρει στον κόσμο ένα νέο οργανισμό, μια νέα ζωή. Γι’ αυτό και αντιμετωπίζουμε τις όλες τις παραπάνω αλλαγές.
                 Όμως. παράλληλα με το σώμα μας αλλάζει και ο εαυτός μας. Είναι το σημείο στο οποίο ξεφεύγεις από τα οικογενειακά πρότυπα και αναζητάς τον εαυτό σου μέσα από μια μεγαλύτερη κοινωνία. Όλα σου φταίνε και ταυτόχρονα τίποτα, όλα σου αρέσουν και ταυτόχρονα τίποτα. Πολλές φορές φτάνει και το παραμικρό, μια λέξη, ένα σχόλιο, μια ματιά, για να σε κάνει να ξεσπάσεις σε φωνές, στριγκλιές, αργότερα σε χειρονομίες και τέλος σε κλάματα. Θέλεις να εκφράσεις την αντίρρησή σου για το οτιδήποτε, είτε σου αρέσει είτε όχι, αλλά θέλεις και  αυτός που θα προσβάλλεις να αντιδράσει σα να μην έγινε ποτέ. Κάτσε ρε μεγάλε, δεν γίνεται να τα έχεις όλα δικά σου.
     Εντάξει, ξέρουμε ότι προβληματίζεσαι και ενοχλείσαι με πολλά που συμβαίνουν γύρω σου. Νομίζεις ότι με οποιοδήποτε λάθος που θα κάνεις, οι άλλοι θα σε κατακρίνουν και θα σταματήσουν να σε κάνουν παρέα. Και αυτοί όμως το ίδιο νομίζουν. Αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος μας. Φτιάχνουμε ομάδες στις οποίες πρέπει να προσέξεις να καλύψεις τον εαυτό σου καλά με το σεντόνι που δείχνει ό,τι θέλουν οι άλλοι να δουν. Ξεχνάμε ποιοι είμαστε πραγματικά και γινόμαστε κάποιοι άλλοι, χωρίς να νοιαστούμε γι’ αυτούς που αγαπούν αυτό που θάψαμε βαθιά μέσα μας. Άρα τι μας φταίει η οικογένειά μας που αντιμετωπίζει τη δική μας καταπίεση; Φταίει. Φταίει που μας άφησε να τυλιχτούμε με αυτό το σεντόνι. Να τυλιχτούμε τόσο που κάποια στιγμή να σκάσουμε  σαν μπαλόνι και να βγει από μέσα μας ό,τι κρύβουμε τόσο καιρό. Ξέρετε τι είναι να χορεύεις το πιο ξεσηκωτικό τραγούδι του κόσμου και να χοροπηδάς απ’ τη χαρά σου και ξαφνικά ο ενθουσιασμός αυτός να ξεφουσκώνει και να τυλίγεται μόνος του σε μια γωνιά και στην άλλη άκρη, να είσαι εσύ και να κλαις, να κλαις μέχρι αφυδάτωσης, αγκαλιά με ένα μαξιλάρι! Και άντε τώρα να βρεις τον ενθουσιασμό που έχασες.
       Αλλά για να τελειώνουμε με αυτό το εφηβικό παραμύθι, ένα έχω να σας πω. Δεν ξέρω αν θα με πιστέψετε, αλλά δεν με απασχολεί. Για όλη αυτή την αντίδραση φταίει ο έρωτας. Ούτε οι γονείς, ούτε οι καθηγητές, ούτε εμείς, αλλά αυτό το μικρό αγγελάκι που το ‘καναν και θεό τρομάρα του. Φταίει για όλα. Για τα νεύρα, τις φωνές και τα κλάματα, τα σεντόνια και τους ενθουσιασμούς, τα τραγούδια και τα ποιήματα φταίει αυτή η μισοριξιά που λέγεται Έρωτας. Τόσο απλή λέξη να την προφέρεις και τόσο δύσκολο να την ζεις. Κι επειδή χωρίς αυτόν τον πιτσιρίκο που τριγυρνάει ανάμεσά μας, όσο και να ψάχνουμε, νόημα στη ζωή δεν βρίσκουμε, ρίχνουμε το φταίξιμο σε αυτόν τον ανήμπορο χοντρό που πετάει βέλη. Κι επειδή είναι τόσο δύσκολος όσο η εφηβεία, αν όχι και περισσότερο, όταν κάποιος σας ρωτήσει τι είναι η εφηβεία, πείτε του «ΕΡΩΤΑΣ»…!
                                                                  Γεωργία Αναγνωστάκη