Ανέκαθεν ο άνθρωπος αναζητούσε
εργασία, ώστε να μπορεί να ζει αξιοπρεπώς. Με το πέρασμα των αιώνων η ανάγκη
για εργασία γίνεται όλο και πιο επιτακτική. Οι λόγοι είναι πολλοί. Ο κάθε
άνθρωπος έχει διαφορετικά κριτήρια επιλογής επαγγέλματος. Οι νέοι είναι αυτοί
που καλούνται σε αυτή την ευαίσθητη ηλικία να επιλέξουν τι επάγγελμα θα
ακολουθήσουν. Ποια είναι, όμως, τα κριτήρια των νέων σε αυτό το θέμα; Ποια
είναι, πραγματικά, η σωστή επιλογή επαγγέλματος;
Είναι πολύ σημαντικό να
επιλέξουμε επάγγελμα με βάση αυτό που μας αρέσει να κάνουμε και όχι με βάση το
συμφέρον και τις υλικές απολαβές. Εάν όλοι οι άνθρωποι εργάζονταν εκεί όπου
πάντα ονειρεύονταν, θα έκαναν πιο σωστά τη δουλειά τους και θα ένιωθαν ηθική
ικανοποίηση. Αντιθέτως, όσοι δεν κάνουν σωστή επιλογή επαγγέλματος δεν μπορούν
να εργαστούν με επιμέλεια. Αυτό έχει ως συνέπεια οι ίδιοι να νιώθουν
εγκλωβισμένοι σε μια δραστηριότητα που δεν τους καλύπτει και κάνει τη ζωή τους
καταθλιπτική. Παράλληλα, όμως, στερεί την κοινωνία από εργαζόμενους δραστήριους
και αποδοτικούς και εμποδίζει την παραγωγικότητα και την οικονομική
ανάπτυξη.
Τα κριτήρια επιλογής επαγγέλματος
είναι πολλά και διαφορετικά για κάθε νέο. Κατά τη γνώμη μου, το σημαντικότερο
είναι οι κλίσεις και τα ενδιαφέροντά μας, καθώς το επάγγελμά μας είναι αυτό που
θα καθορίσει το ξεκίνημα μιας νέας ζωής. Θεωρώ ότι δεύτερο έρχεται το ταλέντο
που μπορεί να έχει κάποιος και να επιθυμεί να το ασκήσει ως επάγγελμα. Επόμενο
είναι η οικονομική ευχέρεια που αποφέρει η κάθε εργασία, το οποίο, δυστυχώς
κατά τη γνώμη μου, εμείς οι νέοι το θεωρούμε ως το πρωταρχικό κριτήριο για την
επιλογή μας. Ένα ακόμη μεγαλύτερο λάθος είναι να επιλέγουμε το επάγγελμα των
γονέων μας, ίσως για μια «σίγουρη θέση εργασίας». Για παράδειγμα, οι νέοι που
έχουν γονείς δικηγόρους κατά κύριο λόγο προτιμούν τη νομική σχολή. Το τελευταίο
και πιο ασήμαντο, κατά την άποψή μου, κριτήριο είναι το κοινωνικό κύρος που
συνοδεύει ένα επάγγελμα. Άλλωστε τα περισσότερα επαγγέλματα, που στο παρελθόν
επιλέγονταν από τους νέους για το κοινωνικό τους κύρος, όπως του καθηγητή, του
δικηγόρου ή του γιατρού, είναι πια στην εποχή μας κορεσμένα.
Η ευθύνη του σχολείου σε όλη αυτή
τη διαδικασία είναι πολύ μεγάλη και δυστυχώς το σχολείο δεν ανταποκρίνεται σε
αυτήν. Σχολικός επαγγελματικός προσανατολισμός υπάρχει μόνο στην Γ΄ Γυμνασίου,
οπότε δεν μας είναι και τόσο χρήσιμο, καθώς τα παιδιά είναι ακόμη μικρά και δεν
έχουν αρχίσει να προβληματίζονται για το μέλλον τους. Εξάλλου, το μάθημα
γίνεται από καθηγητές χωρίς ιδιαίτερες γνώσεις και ειδίκευση σε αυτό το
αντικείμενο. Αυτό που θα έπρεπε να κάνει το σχολείο είναι να διοργανώνει
ενημερωτικά σεμινάρια για τους μαθητές, μέσα από τα οποία αυτοί θα μπορούσαν να
κάνουν σωστή επιλογή επαγγέλματος. Συνεπώς, δεν θα φτάναμε στην αμήχανη στιγμή
του απόφοιτου την ώρα που καλείται να συμπληρώσει το μηχανογραφικό. Κάτι ακόμη
που θα μπορούσε να κάνει το εκπαιδευτικό σύστημα είναι να μην επικεντρώνεται
αποκλειστικά στις κατευθύνσεις αλλά να δίνει ευκαιρίες και στις «καλλιτεχνικές
φλέβες» των σχολείων να καλλιεργήσουν τα ταλέντα τους, ώστε να αναδειχθούν μέσα
από αυτά. Επομένως, να μπορέσουν να δουν ποιες είναι οι διέξοδοι για το
επαγγελματικό τους μέλλον ανάλογα με τα ταλέντα τους. Ακόμη, θα μπορούσαν να
μοιράζονται κάθε χρόνο στα παιδιά κάποια τεστ, από τα οποία θα μπορούσαν να
καταλάβουν ποιες είναι οι κλίσεις τους και ποια κατηγορία επαγγελμάτων τους ταιριάζει καλύτερα.
Λαμβάνοντας υπ’ όψιν τα παραπάνω,
καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η εργασία είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι του
ανθρώπου. Είναι σημαντικό τα κριτήρια επιλογής επαγγέλματος να βασίζονται
κυρίως στις προτιμήσεις μας και όχι στα οικονομικά συμφέροντα. Έτσι, κάνουμε
καλύτερο τον τρόπο ζωής μας. Όλα αυτά όμως ξεκινούν από το σχολείο και ο ρόλος
τους σε αυτόν τον τομέα πρέπει να αναβαθμιστεί, πράγμα που απαιτεί χρόνο, θέληση και προγραμματισμό, για ένα καλύτερο
μέλλον.
Μάλλιου Ελένη, Β2
