Η προστασία της γλωσσικής μας κληρονομιάς και η αναβάθμιση της ποιότητας της γλώσσας μας αποτελούν χρέος κάθε Έλληνα πολίτη, αλλά ιδιαίτερα των κοινωνικών θεσμών και των πολιτικών φορέων. Ένας από τους πιο σημαντικούς παράγοντες είναι το σχολείο, το οποίο συμβάλλει στην εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας αλλά και στη διαφύλαξή της.
Αρχικά το σχολείο και κατ' επέκταση ο τρόπος με τον οποίο γίνεται το μάθημα της νεοελληνικής γλώσσας έχει καθοριστική σημασία στην γλωσσική καλλιέργεια του μαθητή. Ως επακόλουθο, το μάθημα πρέπει να γίνεται βιωματικά και ομαδοσυνεργατικά, μεθοδολογίες οι οποίες έχουν αποδειχθεί πως είναι οι πλέον κατάλληλες για την καλύτερη και ευκολότερη κατανόηση και όχι αποστήθιση των γνώσεων. Aπό τη στιγμή που η χρήση της μητρικής μας γλώσσας δεν είναι έμφυτη δεξιότητα, αλλά καλλιεργήσιμη, η διδασκαλία της δεν πρέπει να περιορίζεται αποκλειστικά στη θεωρία και τον τεράστιο όγκο γνώσεων, αλλά να γίνεται με την βιωματική επαφή του μαθητή, την ανάπτυξη της κριτικής του σκέψης του και της ελεύθερης έκφρασης του μέσω του διαλόγου με τον διδάσκοντα.
Τέλος, το μάθημα της γλωσσικής διδασκαλίας πρέπει να εμπλουτιστεί και να αναμορφωθεί ο τρόπος διδασκαλίας του με έμφαση στη μελέτη σπουδαίων κειμένων από τον τεράστιο πλούτο της αξιοθαύμαστης ελληνικής γραμματείας.
Επίπροσθέτως, καθοριστικός είναι και ο ρόλος του εκπαιδευτικού. Ο διδάσκων έχει χρέος να εμφυσήσει στον μαθητή την αγάπη, την ευαισθησία και κυρίως το ενδιαφέρον της γλώσσας μας. Ο καθηγητής πρέπει να διδάσκει την ελληνική γλώσσα όσο το δυνατόν πιο κατανοητά και απλά γίνεται για την σωστή αφομοίωση των γνώσεων από τον μαθητή. Το καλύτερο είναι να διδάσκει ελάχιστα πράγματα κάθε φορά και τόσο καλά ώστε να τα κάνει κτήμα του ο μαθητής. Ο τεράστιος όγκος της διδακτέας ύλης δεν συμβάλλει στη σωστή μέθοδο διδασκαλίας της μητρικής μας γλώσσας αλλά δυσκολεύει ακόμα περισσότερο τον μαθητή επιβάλλοντας του να αποστηθίζει γνώσεις οι οποίες ίσως και να μην του χρειαστούν εντελώς μηχανιστικά και αποσπασματικά χωρίς μέθοδο και σκοπό. Ο σωστός εκπαιδευτικός επομένως πρέπει να κάνει τα παιδιά να αγαπήσουν τη γλώσσα και να τους κινήσει το ενδιαφέρον για την εκμάθησή της και όχι να τα κάνει να νοιώθουν πως είναι μία πρόσθετη απαραίτητη γνώσει την οποία πρέπει αναγκαστικά να μάθουν. Ο δάσκαλος οποιουδήποτε μαθήματος με λίγα λόγια πρέπει να είναι ταυτόχρονα και δάσκαλος της μητρικής μας γλώσσας.
Συγκεφαλαιώνοντας, η σχολική κοινότητα έχει καθοριστικό ρόλο στη σωστή καλλιέργεια, την ενίσχυση και της εκμάθησης της σπουδαιότητας της ελληνικής γλώσσας.
Τέλος, το μάθημα της γλωσσικής διδασκαλίας πρέπει να εμπλουτιστεί και να αναμορφωθεί ο τρόπος διδασκαλίας του με έμφαση στη μελέτη σπουδαίων κειμένων από τον τεράστιο πλούτο της αξιοθαύμαστης ελληνικής γραμματείας.
Επίπροσθέτως, καθοριστικός είναι και ο ρόλος του εκπαιδευτικού. Ο διδάσκων έχει χρέος να εμφυσήσει στον μαθητή την αγάπη, την ευαισθησία και κυρίως το ενδιαφέρον της γλώσσας μας. Ο καθηγητής πρέπει να διδάσκει την ελληνική γλώσσα όσο το δυνατόν πιο κατανοητά και απλά γίνεται για την σωστή αφομοίωση των γνώσεων από τον μαθητή. Το καλύτερο είναι να διδάσκει ελάχιστα πράγματα κάθε φορά και τόσο καλά ώστε να τα κάνει κτήμα του ο μαθητής. Ο τεράστιος όγκος της διδακτέας ύλης δεν συμβάλλει στη σωστή μέθοδο διδασκαλίας της μητρικής μας γλώσσας αλλά δυσκολεύει ακόμα περισσότερο τον μαθητή επιβάλλοντας του να αποστηθίζει γνώσεις οι οποίες ίσως και να μην του χρειαστούν εντελώς μηχανιστικά και αποσπασματικά χωρίς μέθοδο και σκοπό. Ο σωστός εκπαιδευτικός επομένως πρέπει να κάνει τα παιδιά να αγαπήσουν τη γλώσσα και να τους κινήσει το ενδιαφέρον για την εκμάθησή της και όχι να τα κάνει να νοιώθουν πως είναι μία πρόσθετη απαραίτητη γνώσει την οποία πρέπει αναγκαστικά να μάθουν. Ο δάσκαλος οποιουδήποτε μαθήματος με λίγα λόγια πρέπει να είναι ταυτόχρονα και δάσκαλος της μητρικής μας γλώσσας.
Συγκεφαλαιώνοντας, η σχολική κοινότητα έχει καθοριστικό ρόλο στη σωστή καλλιέργεια, την ενίσχυση και της εκμάθησης της σπουδαιότητας της ελληνικής γλώσσας.
Ανίτα Τσερώνη
