Τετάρτη 1 Οκτωβρίου 2014

Ο προβληματισμός του οδοιπόρου

              
   Περπατώ στους δρόμους ψάχνοντας μιαν αλήθεια κρυμμένη σε κάποια πληγωμένη καρδιά. Γύρω μου άνθρωποι μόνοι. Άνθρωποι που χάσανε την ζωή σε κάποιο τυχερό παιχνίδι, σε μια βρώμικη αγκαλιά, στην απόλαυση κάποιας ουσίας. Δεν με κοιτούν. Με προσπερνούν. Με αγνοούν. Ψάχνουν. Ψάχνουν κάτι. Κάτι δυσεύρετο. Ούτε οι ίδιοι ξέρουν τι ψάχνουν. Είναι μυστήρια πλάσματα με κομμένα φτερά που περπατούν στη γη μόνο και μόνο επειδή δεν μπορούν να πετάξουν στον ουρανό. Σταμάτησαν να προσπαθούν να ζήσουν. Λένε πως η ζωή είναι άδικη, χωρίς νόημα. Κανένας λόγος ύπαρξης γι' αυτούς. Προχωρούν στον δρόμο που τους έβαλε η ζωή σαν χαμένοι, σαν προδομένοι. Προδομένοι; Από ποιόν; Ποιo γκρίζο σύννεφο τους τυλίγει; Ποια μαύρη μοίρα τους ακολουθεί; Άραγε νιώθουν κι αυτοί όπως εγώ;
  Τους παρατηρώ να συνεχίζουν, να προχωρούν προς τον γκρεμό. Ένα "γιατί;" ζωγραφισμένο στο πρόσωπο τους. Και συνεχίζουν. Ένα χαμόγελο στο πρόσωπο τους. Το χαμόγελο της υποκρισίας. Τι υποκρισία! Δεν είναι χαρούμενοι, όμως χαμογελούν. Φοράνε μάσκες και υποκρίνονται. Αυτοί είναι οι άνθρωποι και αυτή είναι η ανθρώπινη φύση τους. Αυτοί είναι οι υποκριτές. Αυτοί που, επειδή διαλύθηκε η δική τους ζωή και οδεύουν προς τον γκρεμό, τραβούν κι άλλους μαζί τους, γιατί ούτε ο θάνατος την θέλει τη μοναξιά. Όλοι φοβούνται τον θάνατο και όλοι προσπαθούν να πείσουν τους εαυτούς τους πώς θα ζήσουν αιώνια και αγοράζουν σπίτια και πολύτιμα αντικείμενα και σπαταλούν χρήματα σε υλικά αγαθά τα οποία ή θα τα χαλάσουν ή θα τα πετάξουν και δεν κοιτούν αν υπάρχει γύρω τους κάτι που να αξίζει πραγματικά. Αναζητούν την ζωή σε ανεκπλήρωτες δικές τους επιθυμίες, αναζητούν την ηδονή σε βρώμικα κρεβάτια, αναζητούν την αλήθεια στα δικά τους ψέματα, αναζητούν την δική τους επιτυχία στην αποτυχία των άλλων και κοιμούνται όντας σίγουροι πως θα ξυπνήσουν την επόμενη μέρα και όταν ξυπνούν συλλογίζονται τρόπους να διαλύσουν κι άλλο την ήδη διαλυμένη ζωή τους.
  Με προσπερνά ένα παιδί, με κοιτάει, μου χαμογελάει, προχωράει. Το βλέπω να μεγαλώνει, το χαμόγελο του σβήνει, η καρδιά του σκοτεινιάζει, φοράει μια μάσκα για να κρύψει τα δάκρυα του και προχωράει. Πάει προς τον γκρεμό. Η αθωότητα του, η αγνή καρδιά του, η αλήθεια στα μάτια του και αυτή η επιθυμία για ζωή χάθηκαν. Χάθηκαν στο πλήθος μαζί με εκείνο το μικρό παιδί.
  Αυτό το παιδί που τόσο μου θύμιζε εμένα. Εμένα που κάποτε απολάμβανα την ζωή στην ομορφιά της φύσης, που η θάλασσα ήταν η αγκαλιά μου, που τα δέντρα ήταν οι φίλοι μου, που τα ζώα ήταν η συντροφιά μου, τα τριαντάφυλλα ήταν ο μεγάλος μου έρωτας. Εγώ που με κομμένα φτερά προσπαθούσα να πετάξω, που δεν σταματούσα ποτέ να κυνηγάω τις πεταλούδες, που δεν σταματούσα ποτέ να προσπαθώ να φτάσω τα αστέρια. Πού πήγαν τα αστέρια; Τα αστέρια μου έσβησαν, το φεγγάρι μου θόλωσε, ο ήλιος μου λάμπει μες τα μάτια μου και τα χείλια μου δεν στάζουν μέλι. Αυτός ο ουρανός γεμάτος άστρα που ήθελα να χαρίσω στην μητέρα μου είχε χαθεί. Μου τον έκλεψαν; Μπορεί... Γιατί η καρδιά μου είναι τόσο βαριά και ασήκωτη; Γιατί η ψυχή μου είναι γεμάτη πληγές; Γιατί στέκομαι ακίνητος εδώ μπροστά στον γκρεμό; Τι περιμένω; Γιατί δεν προχωράω; Που χάθηκε το πλήθος; Τα μαλλιά μου είναι γκρίζα, το δέρμα μου τόσο αδρό, μαύροι κύκλοι έχουν χαραχτεί κάτω από τα μάτια μου, η καρδιά μου χτυπάει όλο και πιο σιγά. Με κούρασε ζωή και τώρα που φεύγω από αυτήν απορώ "τι αφήνω πίσω μου; Ποιο κομμάτι του εαυτού μου θα μείνει εδώ; Ποιά η κληρονομιά που αφήνω στα παιδιά μου; Ποιο το έργο μου που θα αλλάξει τον κόσμο;". Σαν παιδί που ήμουν κάποτε ήθελα να αλλάξω τον κόσμο. Άραγε το κατάφερα; Στα μάτια μου ο κόσμος είναι ίδιος. Αν δεν κατάφερα να κάνω κάτι, τότε ποιός ήταν ο σκοπός της ζωής μου; Μήπως κατάφερα κάτι και απλά δεν το έβλεπα ή απλά δεν ήθελα να το δω; Τι σημασία έχουν όλο αυτά εδώ που έφτασα; Η ζωή είμαι μια σταδιοδρομία όπου δεν έχει καμία σημασία αν θα τερματίσεις πρώτος ή τελευταίος. Σημασία έχει ο τρόπος που τερματίζει κανείς. Σημασία έχει αν θα καταφέρει να κρατήσει την σκυτάλη μέχρι το τέλος ώστε να την παραδώσει στον επόμενο. Η σκυτάλη μου είναι το έργο μου που το παραδίδω στα παιδιά μου και στις γενιές μετά από εμένα. Κλείνω τα μάτια, μια νεφέλη με τυλίγει και πριν ακούσω τον τελευταίο χτύπο της καρδιάς μου κάνω το τελευταίο μου βήμα...

                                                                                                                                     Ελπίδα