Εξέχουσα Θέση στο πάνθεον των μορφών του Μακεδονικού Αγώνα κατέλαβαν
γυναίκες επώνυμες και ανώνυμες, αστές αλλά και αγρότισσες. Οι τοπικές επιτροπές άμυνας των χωριών στηρίζονταν κατά μεγάλο μέρος στη
συνδρομή του γυναικείου πληθυσμού: περίθαλψη τραυματιών, μεταφορά πολεμοφοδίων και τροφοδοσία αντάρτικων ομάδων, προώθηση εμπιστευτικών εγγράφων.
Ιδιαίτερη μνεία αξίζει να γίνει στις δασκάλες του Μακεδονικού Αγώνα, οι οποίες καταγράφηκαν στην
Ιστορία και η ανάμνηση της εθνικής δράσης των οποίων διατηρήθηκε ως σήμερα στις
μνήμες των Μακεδόνων. Μεταξύ εκατοντάδων άλλων αξίζει να μνημονευθούν η Αγλαΐα Σχοινά, η οποία διηύθυνε το Ανώτερο Παρθεναγωγείο Θεσσαλονίκης, η Χριστίνα
Παπαθεοδώρου από τον Κολινδρό και η Ελένη Ζωγράφου από τη Στρώμνιτσα. Στην κορυφή στέκουν οι δασκάλες που έδωσαν τη ζωή τους, αρνούμενες να υποκύψουν στους
εκβιασμούς των Βουλγάρων και οι οποίες δολοφονήθηκαν.
Ειδικά η Αικατερίνη Χατζηγεωργίου αποτελεί μια από τις πλέον
γνωστές όσο και τραγικές περιπτώσεις. Υπηρετούσε ως δασκάλα στο χωριό Γκρίτσιστα της Γευγελής και απειλήθηκε
επανειλημμένα από τις συμμορίες των κομιτατζήδων που δρούσαν στην περιοχή και
οι οποίες την διέταξαν να εγκαταλείψει το σχολείο και το χωριό της. Στις 14 Οκτωβρίου 1904 μια βουλγαρική συμμορία προσέβαλε την Γκρίτσιστα και έκαψε ζωντανούς έξι
Έλληνες, μεταξύ των οποίων βρισκόταν και
η Αικατερίνη Χατζηγεωργίου. Παράλληλα με αυτή αξίζει να μνημονευθούν η Λιλή Βλάχου (δολοφονήθηκε μέσα στο σχολείο
της), η Βελίκα Τράικου από τον Πεντάλοφο Θεσσαλονίκης, η οποία κατακρεουργήθηκε και η Αγγελική Φιλιππίδου
από τη Θεσσαλονίκη. Η τελευταία έλαβε μέρος στη φονική μάχη της Αγριανής, όπου και τραυματίσθηκε θανάσιμα
Από τότε που ο πατρο-Κοσμάς με τις διδαχές του έκανε φανερό ότι το ποθούμενο
δεν θα ερχόταν όσο το Γένος παράδερνε στην αμάθεια…αφ΄ οτου απέδειξε ότι άνδρας και γυναίκα είναι πλάσματα
του Θεού ισότιμα…τα Παρθεναγωγεία άρχισαν να ιδρύονται και οι απόφοιτές
τους να προσφέρουν το έργο τους στον ελληνισμό ,που άρχισε να αποτινάζει από πάνω του τις αλυσίδες της
σκλαβιάς.
Στην Μακεδονία ιδιαίτερα άνθισαν μετά τα 1870 και την απόσχιση
της βουλγαρικής εκκλησίας από το Πατριαρχείο , οπότε και άρχισε άγριος ο θρησκευτικός προσηλυτισμός.
Τότε ο ελληνισμός αφυπνίστηκε και με το όπλο της παιδείας
αγωνίστηκε να προασπίσει τα ελληνικά συμφέροντα έναντι της βουλγαρικής απειλής.
Και όταν ξέσπασε ο ένοπλος μακεδονικός αγώνας, οι δασκάλες των
δεκαεπτά με είκοσι ετών επιτέλεσαν το χρέος τους ακέραια. Με την πένα στο
χέρι και το περίστροφο κρυμμένο στον κόρφο, αντιμετώπισαν τους κομιτατζήδες που θέλανε να τις
εξοντώσουν γιατί θαρρούσαν πως, αν αποκεφάλιζαν πνευματικά τον τόπο, η Μακεδονία θα έπεφτε στα χέρια τους…
Οι δασκάλες του Μακεδονικού Αγώνα ήταν πραγματικά
ανδρείες και την αντρειοσύνη αυτή μετάγγισαν και στις ψυχές όχι μόνο των μικρών
μαθητών τους, αλλά και των φοβισμένων Ελλήνων. Και πήραν θάρρος οι κατατρεγμένοι από τους Βουλγάρους
χωρικοί και αντιστάθηκαν στον κομιτατζή .Και ήρθε, με αγώνες και θυσίες από πολλούς γνωστούς και αφανείς ήρωες, η πολυπόθητη
λευτεριά στην μακεδονική γη…
Για τις δασκάλες αυτές , που σαν φάροι του Ελληνισμού φώτισαν τα χωριά και τις
πόλεις της μαρτυρικής Μακεδονίας, σώζοντας με την δράση τους την Ελληνικότητά της…
για την θυσία και την προσφορά τους, αυτό το μικρό
αφιέρωμα…
ΑΘΑΝΑΤΕΣ!!!
Βιβιάνα Κολοβίνου
